عشق بیانگر دلبستگی فیزیکی و شخصی متقابل بین دو نفر است که نسبت به یکدیگر پیدا می کنند. این احساس فردی نیز با بررسی تاریخی نشان داده شده است که دگرگون پذیر بوده و در هر دوران، شکل و رنگی تازه داشته است. در شعر معاصر ایران، به ویژه شعر نو، عشق وابستگی فردی نیست، بلکه مراد از عشق دلبستگی انسانی است و جنبهی اندیشگی و انسان دوستانه دارد و با خواست، اندیشه و خردورزی شاعر رابطهی تنگاتنگی دارد. به این باور رسیدم که میان عشق در شعر معاصر و عشقی که زبانزد مردم است و در برخی شعرهای تغزلی دیده می شود، تفاوت وجود دارد. این اختلاف هم در بیان و هم در زمینه ی روان شناختی آنها وجود دارد که جدا از آن دلبستگی و شوق به انسان، وابستگی فردی را مه آلود و تیره و تار می سازد و نیز تشخیص این دو گرایش را از هم سخت می نماید و پرسش های مختلفی را به وجود می آورد.

عشق در سلوک شعر فارسی جایی برای عشق نیست نوشته اصغر الهی انتشارات قطره

ثبت دیدگاه

دیدگاه کاربران