سالی نیست که من سفری به خارج نکنم . کجای دنیاست که زیر پا نگذاشته باشم، مثلا روزنامه نویس هستم. با این کارت تمام درها به روی آدم باز است. هر بار که سری به مرکز اروپا می زنم از دوستم دیدن میکنم. ما در قطار مونیخ زالسبورگ با هم آشنا شدیم. در دستش ”لطائف الطوائف“ بود. فهمیدم که ایرانیست. سر صحبت را با او باز کردم. حالا پانزده سال و بلکه بیشتر از آن تاریخ می گذرد، نه او پرسید که من کیستم و چه کاره ام و نه من از او. از همین اخلاقشم خوشم آمد که کنجکاو نبود و بیخودی نمی خواست ته و توی کار کسی را در آورد. اول اسم آدم را می پرسند، بعد می خواهند بدانند که مثلا بنده ثروت خودم را از کجا آورده ام. امان از وقتی که بفهمند آدم تصدیق ششم ابتدایی را هم زور کی گرفته است .....

میرزا نوشته بزرگ علوی انتشارات نگاه

ثبت دیدگاه

دیدگاه کاربران