نگاه 
چنین نیست که نمایشنامه های ایبسن صرفا - یا حتا عمدتا - به زن و مسائل زنان بپردازد. مجموعه یی هم که ایبسن از چهره ی مردان فراهم کرده است، هم بدان سان، چشمگیر وتحسین انگیز است. منتها، با آثار ایبسن بود که زن برای نخستین بار رخصت یافت در سینمای فردی تمام عیار - فردی تام و تمام و در خور توجه، فردی مستقل از مردان موجود در صحنه نمایش - در صحنه عرض اندام کند؛ و این یقینا از دریچه ی ذهنیت حاکم بر عصر ویکتوریا [= عصر سنت مداری] شایسته و پسندیده نبود
ثبت دیدگاه
دیدگاه کاربران