هنریک ایبسن (1848 - 1906)، شاعرو در امشویس انروژی، در نیمه دوم قرن نوزدهم، سلسله جنبان الهضتی ست که در کار تئاتر ولوله انداخت، و قرن بیستم هنوز نرسیده، معیارهای درامنویسی و صحنه پردازی را یکسره دیگرگون کرد. درامنویسان نواور نابغه ای چون اگوست استریندبرگ (1849-1992، بیست و دو سال جوان تر از ایبسن)، جرج برنارد شا (1856- 1950، بیست و هشت سال مه)، آنتون چخوف (1860-1904، سی و دو سال
)، لوییجی پیراندلو (1867 1936ء سی و سه سال بح)، و ماکسیم گورگی (1868-1936، چهل سال به)، هریک، به راه خود، دنباله گیر راه تازه ایبسن بودند. بسیاری منتقدان، اییسن را، به عنوان یکی از بزرگترین استادان هنر تئاتر در تمامی اعصار، همسنگ سوفوکل و شکسپیر می دانند.
ایپیسن مدام در تلاش است تا عملا به ما بفهماند که اغلب ایده آل ها، بعد از طی مراحل پویایی، طراوت و سیالیت خود را از دست می دهند، همپای فرد یا جامعه پیر می شوند، و رفته رفته تبدیل می شوند به الگوهای عاریتی، به قالب های فکریا صلب، به قواعد فسیل مانند، به قراردادهای قالبی، به نعش، به برچسب؛ و یا چنین صورت هاییست که بختکوان، پر هستی پویای ما سنگینی می کنند»، و اگر ما از آنها بت بسازیم، و به همین صورت آنها را بر هستی خود حاکم کنیم. «قسیل شدنمان حتمی ست
)، لوییجی پیراندلو (1867 1936ء سی و سه سال بح)، و ماکسیم گورگی (1868-1936، چهل سال به)، هریک، به راه خود، دنباله گیر راه تازه ایبسن بودند. بسیاری منتقدان، اییسن را، به عنوان یکی از بزرگترین استادان هنر تئاتر در تمامی اعصار، همسنگ سوفوکل و شکسپیر می دانند.
ایپیسن مدام در تلاش است تا عملا به ما بفهماند که اغلب ایده آل ها، بعد از طی مراحل پویایی، طراوت و سیالیت خود را از دست می دهند، همپای فرد یا جامعه پیر می شوند، و رفته رفته تبدیل می شوند به الگوهای عاریتی، به قالب های فکریا صلب، به قواعد فسیل مانند، به قراردادهای قالبی، به نعش، به برچسب؛ و یا چنین صورت هاییست که بختکوان، پر هستی پویای ما سنگینی می کنند»، و اگر ما از آنها بت بسازیم، و به همین صورت آنها را بر هستی خود حاکم کنیم. «قسیل شدنمان حتمی ست
ثبت دیدگاه
دیدگاه کاربران