زمین منشاء حیات نوشته جاناتان لونین

منجمان نخستین معتقد بودند زمین باید در مرکزیت جهان باشد و قرض میکردند که خورشید، ماه و ستارگان به دور زمین ساکن می کردند. علاقه آنان که به معنای امروزی کلمه چندان علمی نیز نبود، به طور عمده معطوف بود به مسائل عملی، به رابطه واقعی یا فرضی رویدادهای آسمانی و حوادث زمینی و جستجوی آسمان به خاطر یافتن نشانه هایی از وقایع سعد و نحس. با وجود این کشقهای برجسته ای در این دوران صورت گرفت. گاهشماری با دقت زیادی رشد کرد. دایره البروج - مسیر حرکت ظاهری خورشید از میان اسمان - به دقت تمام تعریف شده دوره کامل کسوف و خسوف تعیین شد، حتی در قرن دوم پیش از میلاد به حرکت محور زمین پی بردند. دانش نجوم دوران باستان را "بطلمیوس" در قرن دوم میلادی در کتابی به نام "المجسطی گرد آورد که بیش از چهارده قرن ماخذ اصلی منجمان بود پایان دوره زمین مرکزی در قرن شانزدهم با شخصیت "نیکولائوس کوبرنیکوس پیوندی بس نزدیک دارد. میتوان گفت که نجوم جدید با این دوره آغاز می شود. کوپرنیکوس نشان داد زمین نه تنها مرکز جهان نیست. بلکه زمین نیز فقط یکی از سیاراتی است که به دور خورشید | می گردند. ا معلوم شد که زمین، که به هیچ روی منحصر بفرد نیستا، سیاره ای کاملا معمولی می باشد که به طرزی معمولی حرکات معمولی دارد. در حقیقت آشکار شد که خورشید خود ستاره ای از ستاره های بی شمار آسمان است، یکی از میلیاردها ستاره همانند دور و برما است که برخی بزرگتر و بعضی کوچکتر از خورشید، برخی سنگین تر و بعضی سبک تر از آن