قطره 
تو با اون همه وقار و اون یال و کوبالت واستاده بودی اونچا تیح تر می زدی! اما هرگز سرتو بلند نکردی به نظر جلوتو نگاه - کتی که آخه این کیه که به دام تو افتاده داره بال بال می زنه دید و تا به امروزه تا همین اسناعه کسی جرئت نکرده بود بالای حرف من حرفی بزنه. هیچکی نتونسته بود خلاف میل من حرکتی بکنه. و دهه با خودم می گفتم تو پی خود پهلوون شهر ماندهی، پسی خود به خواب های من نمی آیم توی این تالار آینه، کنار چشمه آبی فقط دلم واسه طلعت می سوزه که طفلی پای دار قالی باید قوز بیاره و چشماش در انتظار بخت سقیاه بشه
ثبت دیدگاه
دیدگاه کاربران