معرّفی کتاب غمهای بزرگ ما (مراثی):
- سال انتشار کتاب غمهای بزرگ ما (مراثی):
ششمین مجموعه شعر رضا براهنی به نام غمهای بزرگ ما (مراثی) اولین بار در تابستان سال 1363 توسط انتشارات نشر اول منتشر شد.
توضیحاتی در مورد کتاب شعر غمهای بزرگ ما (مراثی):
این کتاب مجموعهای از شعرها در رثای برخی از بزرگان همعصر شاعر است از قبیل خسرو گلسرخی، فروغ فرخزاد، دکتر محمد مصدق، جلال آل احمد، کارو و ...
این کتاب به سیمین دانشور پیشکش شده است.
شعری از کتاب:
قسمت دوم شعر «مرثیه تو» در رثاء فروغ فرخزاد:
(2) مرگ تو
وقتی تو در کنار خیابان
مردی
یک ماده ماهی نورانی
که چشمهای سرخ درشتی داشت
از سطح آبهای خزر بازگشت و رفت
سوی سکوت تشنه اعماق آبها
-
وقتی تو در کنار خیابان
مردی
ماه بزرگ
. تمثیل عاشقانه قلب بزرگ تو .
چون سنگداغ دایرهای شکلی
از آسمان به روی زمین افتاد
و روح در کسوف هراسانی
در ظلمتی عمیق معلق ماند...
معرّفی رضا براهنی:
- تولد رضا براهنی و ریشه تعهد در نویسندگی:
رضا براهنی نویسنده، مترجم، شاعر و منتقد، که از چهرههای شاخص و آوانگارد در ادبیات معاصر ایران است و همینطور از پیشروان جریان ادبی پستمدرن در ایران، در 21 آذرماه سال 1314در شهر تبریز چشم به دنیا گشود اما...
معرّفی رضا براهنی و مشاهدهی تمام کتابها
رضا براهنی در مورد این کتاب چه میگوید:
یک اشاره
بیگمان خواننده موقع خواندن این شعرها درخواهد یافت که چرا کتابی به این کوچکی غمهای بزرگ ما خواندهشده. توضیح مختصری که میدهم برای روشنتر کردن مضمون عنوان است. مرگ بسیاری از موضوعات این مراثی را همه باهم احساس کردهایم. غم مرگ بسیاری از این اشخاص، غمی نبوده که یک نفر بهتنهایی، ولو عمیقاً، حس کند، و پس از گذشت مدتزمانی کوتاه یا بلند. اثر آن را فراموش کند. غم مرگ این آدمها غم خصوصی، فقط. نبوده، بلکه غمی منتشر و همهجا گستر بوده: آیین غم بوده؛ یعنی هرکدام از این غمها را، نهتنها فرادی، در جای خود، و موقع وارد آمدن مصیبت، بلکه اجماعا، بعدها، در زمانها و مکانهای دیگر حس کردهایم: درواقع این غمها جلوههای گونهگون صورت نوعی غم مشترک بودهاند. ناگهان در میان حالات و روابطی از نوعی دیگر بر ذهن و روح ما شبیخون زدهاند، با آن خاصیت و حال و هوای آیینیشان. با آن وزن و آهنگی که به روحیه جمعی ما میدهند، و هالهای که به دور مصیبتهای اجتماعی ما میآفرینند. این غمها، غمهای بزرگ ما هستند؛ مثل غم فقدان پدر، جدایی معشوق، و سوک فرزند نیستند. غم مرگ چیزی انگار پایانناپذیر و انکارناپذیر در محضر جمعی ما هستند. وقتیکه مصیبتی ازایندست بر ما واردشده گاهی توانستهایم آن را بر زبان بیاوریم و فریادش بزنیم، و گاهی مجبور شدهایم به سکوت برگزار کنیم، با چشم دل و روحمان آکنده از غم، و فریادهامان شکسته در گلو: و چقدر این رفتار دوم شاخص غم سنتی، غم تاریخی ما بوده است.
روح تاریخ ما، غم بزرگ ما است، و اوراق آن، حتی بعضی از درخشان ترین اوراق آن، غمهای بزرگ ما. بهاستثناء دو سه شعر، بقیه قطعات این کتاب کوچک، حدیث همان غمهاست.
تقریباً همه این شعرها در زمان وقوع مصیبتها و مستولی شدن آن غمها بر ما نوشتهشدهاند. و تقریباً همگی در همان زمان خود در مجله، روزنامه یا کتابی چاپشدهاند. برخی از این غمها و نظایر آنها را دیگران هم سرودهاند، و دیگرانی هم خواهند سرود. خواننده خوب میداند که حرمت غم وظیفه رثا است.
تهران 62/12/19
رضا براهنی
شعرهای مجموعه غمهای بزرگ ما (مراثی) و توضیحات آن:
«مرگ یک رهگذر»، تاریخ سرودن، سال 45، در مجموعه مصیبتی زیر آفتاب چاپ 49. تهران. صفحات 20-119
«آهوها و عقابها»، در رثاء، دکتر محمد مصدق . تاریخ سرودن، سال 46، در مجموعه مصیبتی زیر آفتاب. چاپ 49، تهران، صفحات 121_26
«مرگ یک مرد»، در رثاء، غلامرضا تختی. تاریخ سرودن، سال 47، در مجموعه مصیبتی زیر آفتاب. چاپ 47. تهران، صفحات 127_28
«مرثیه تو»، در رثاء فروغ فرخزاد. تاریخ سرودن، سال 45، در مجموعه مصیبتی زیر آفتاب چاپ 49. تهران. صفحات 129_138
«مرثیه پرنده»، در رثاء صمد بهرنگی. تاریخ سرودن، سال 48، در مجموعه مصیبتی زیر آفتاب. چاپ 49. تهران، صفحات 140_139
«دعا کنیم که عاشق تباه خواهد شد» و «دعا کنید که عاشق تمام خواهد شد»، در رثاء، عشق، تاریخ سرودن، سال 48، در مجموعه گل بر گسترهی ماه. سال 49، تهران.صفحات 39-32 و صفحات 58_60
«بیم تبعید»، تاریخ سرودن، سال 42، در مجموعه مصیبتی زیر آفتاب چاپ 49 تهران، صفحات 12-11. به دلیل علاقه شادروان جلال آل احمد به این شعر درمجموع مراثی، آورده شد.
«کنار من بنشین تا پر از جواب شوم»، درراه جلال آل احمد، تاریخ سرودن سال 49، در مجله فردوسی، شماره سیزده 51، تهران
«در برابر مرگ» در رثاء درستم کارو قازاریان، و دوست او که در شیراز خودکشی کردند. در سال 50. چاپ فردوسی، سال 50.
«مرگ شاعر» و «شاعر» در رثاء خسرو گلسرخی، تاریخ سرودن، سال 53. در مجموعه ظل الله (شعرهای زندان)، چاپ 54. نیویورک58.، تهران، به ترتیب در صفحات64_65 و صفحه 66 چاپ تهران
«مرد» در رثاء علی شریعتی، نخست به یاد او. در سال 52 سروده شد و بعد مرثیه او شد، در مجموعه ظل الله (شعرهای زندان)، سال 58. تهران. صفحات 94-92
«سری که در برابر تاجها فرونیامد»، در رثای آن بیمثال، در رثاء، آیتالله طالقانی، تاریخ سرودن سال 58. نخست دریکی از شمارههای آخر شهریور روزنامه بامداد و بعد در جزوه شعر، شماره مخصوص شادروان طالقانی چاپ شد.
تهیه و تنظیم:
واحد محتوا ویستور
عسل ریحانی
ثبت دیدگاه
دیدگاه کاربران